A study about the limits of human boredom and unwillingness to do anything remotely interesting, or how i stopped worrying and fell in love with the couch.

So ,anyway, i wrote this book 'cause all of us is gonna die.

Έτσι κάπως ξεκίνησε ο Jack Kerouac την ανάγνωση της τελευταίας σελίδας του On the road. Έτσι ξεκινάω κι εγώ να γράφω το blog μου μιας και πάντα ήθελα να πάρω κάτι πολύ ποιο στα σοβαρά απ' ό,τι αυτό θα δικαιολογούσε. Δεν ειναι και ψέματα,- το μισό τουλάχιστον.

Anyway i wrote this blog 'cause i 'm bored για να πω την αλήθεια μου και να νιώσω και λιγο Κέρουακ μαζί. Βαριέμαι λοιπόν. Βαριέμαι πόλυ. Βαριέμαι οσο δεν έχει βαρεθεί άνθρωπος που έχει πατήσει το πόδι του σ' αυτό τον πλανήτη. Υποψιάζομαι ,δε, ότι βαριέμαι ποιο πολύ από εκείνους τους μισοκοιμησμένους σκύλους που τα νυσταγμένα μάτια τους φωτίζονται μόνο απο την ,μυστήρια γι αυτούς, λαμψη της τηλεώρασης που βλέπει το παχύσαρκο αφεντικό τους με τους λεκέδες από μουστάρδα και γαριδάκια στο άσπρο αμάνικο μπλουζάκι του.

"Γιατί?" θα ρωτήσει κάποιος από εσάς τους εκκατομύρια αναγώστες μου. "Γιατί ρε παλικάρι δε κάνεις κάτι να ξεβαρεθείς?" θα πει και θα κουνήσει αυτάρεσκα το κεφάλι του ευχαριστημένος με τον εαυτό του που με κόλησε στον τοίχο. Η απάντηση είναι πού ποιο απλή απ ότι φαντάζει. Λόγο της αυτοαναφοράς. Βαριέμαι γιατί δεν κάνω κάτι και δεν κάνω κάτι γιατι βαριέμαι. Πως λέμε αυτό που λέω ειναι σωστό γιατι το λέω εγώ? Κάπως ετσι. Δηλαδή εκέι που σκέφτεσαι το κάτι διαφορετικό που θα γέμιζε μερικές απο τις άδειες ώρες που δημιούργησες για τον εαυτό σου, βλέπεις στην τηλεώραση κάποιον να το κάνει. Αυτό ή κάτι παρόμοιο. Βλέπεις λοιπόν πόσο αληθινά εξουθενωτικό είναι οτιδήποτε. Μαζεύεις όλο σου το κουράγιο και πας μέχρι τη κατάψυξη να φέρεις το παγωτό και βρίζεις γιατί μόλις ξανακάθεσαι συνειδητοποιείς οτι δεν έφερες το νερό. Άραγε υπάρχει ποιο βασανιστική σκέψη απο αυτή?

Πάντως δεν είμαι μόνο εγώ. Οι περισσότεροι ζωντανοί άνθρωποι που ξέρω κάπως έτσι είναι. Μάλον είναι χαρακτηριστικό της εποχής. Δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός, είναι οι πλανήτες ανάδρομοι, είναι η ζωή σα ζωγραφιά ή κατι τετοιο μυστήριο, αλλα η αλήθεια παραμένει: Ο κόσμος βαριέται. Μιλάμε για πανδημία. Όχι απ΄αυτές της μούμφα τηλεοπτικές πανδημίες που θερίζουν τους δέκτες μας κάθε φθινόπορο. Αληθινή, επικύνδινη και πραγματικά τρομακτική. Μπορει να συμβεί και σε σας απο κει που δεν το περιμένετε. Πρώτα θα αρχίσετε να πηγαινέτε στο ίδιο μαγαζί, μετά θα βαρεθείτε και θα βγαίνετε στο μπαλκόνι μόνο και πριν το καταλάβετε θα βρεθείτε με 40 βαθμούς να ιδρώνετε σαν άλογα κούρσας στο καναπέ μπροστά στη τηλεώραση ή τον υπολογιστή σας και δεν θα έχετε κουράγιο να ανοίξετε τη μπαλκονόπορτα.

Δυστηχώς δεν υπάρχει θεραπεία, δεν έχω βρει κάποιο χάπι που να θεραπεύει - ύπαρχουν κάτι βότανα που τη κάνουν ποιο υπεφερτή βέβαια , αλλά αυτό είναι άσχετο και δεν βοηθάει τη συζήτηση που κάνω με το φανταστικό κοινό μου - τη μάστιγα αυτή. Γι αυτό τι κάνουμε? Τίποτα, φάση είναι θα περάσει κι αν δε περάσει τουλάχιστον θα 'μαστε ξεκούραστοι.


Ps. Όλο αυτό το αχρείαστο παραλήρημα μπορεί να προήλθε από την βαρεμάρας του μεσημεριού της Κυριακής, την αμηχανία του συγγραφέα μπροστά στην λευκή οθόνη ή/και το τραγουδάκι που ανακάλυψα σήμερα από τη μπάντα με το γαμάτο όνομα που αποτέλσε και την έμπνευση για το όνομα του ιστολογίου μου.


2 σχόλια:

Tsitsimpyras είπε...

Ante kane kana kainourgio post na poume. Toso kairo perimenoume.

Tsitsimpyras είπε...

-Δημήτρη, μου λέει, πρόκειται για κάτι σοβαρό...
-Λέγε λέγε μαλάκα...
-...δεν το 'ξερα Δημήτρη!
-Φύγε! Φύγε δεν μπορώ να ακούω. Γαμώ το Χριστό σας, φύγετε όλοι....

Δημοσίευση σχολίου