A study about the limits of human boredom and unwillingness to do anything remotely interesting, or how i stopped worrying and fell in love with the couch.

One of those nights

Αναβεις τσιγαρο. Καθεσαι στον καναπε. Ρουφας την πρωτη τζουρα καθως ακους καποιο μελαγχολικο τραγουδι. Η μπυρα ειναι ξεθυμασμενη και οχι οσο κρυα θα επρεπε. Το τσιγαρο σου ξεραινει το λαιμο. Κοιτας το τασακι και βλεπεις το γιατι. Δυσκολο βραδυ. Μια απελπισια κρεμεται παντα πανω σ αυτα τα Σαββατοβραδα.

Αυτα που δεν υπαρχει κανεις να βγει μαζι σου, ή κανεις που εσυ να θελεις να βγεις μαζι του. Αυτα που δεν θες να διασκεδασεις. Θα καπνισεις, θα ακουσεις λυπημενους ροκ σταρ να τραγουδανε για σενα, θα πιεις λιγο και ισως δεις και καμια ταινια. Υπαρχει κατι το σχεδον τελετουργικο σ αυτα τα βραδυα.

Η λιστα των τραγουδιων τελειωσε. Τα αγρια αλογα των stones ξαναμπηκαν στο μαντρι τους και τα χλωμα γαλαζια ματια των Velvet Underground εκλεισαν. Ετοιμαζεις κατι γρηγορο απλο και αγευστο να φας. Δεν γινεται να χαλασεις την αυθεντικη μελαγχολια της βραδυας μ εναν ωραιο μεζε. Επιστρεφεις στον καναπε. Στην γωνια του μικρου σκοτεινου σπιτιου σου. Ακομα κι αυτο σε παραταει σε λιγες μερες.

Βαζεις μια ταινια. Και μετα αλλη μια. Κοιτας τις εξειδανικευμενες ζωες της οθονης και χαμογελας. Βλεπεις την καθαρτικη τελειοτητα στο τελος.Αυτη τη γνωστη. Που ολοι παιρνουν οτι θελουν. Ολοι οποιες θελουν και ολοι γελανε χαρουμενοι. Εσυ ομως μονο χαμογελας. Πικρα. Ειρωνικα.

Τελειωνεις κι αυτη τη μπυρα. Ο καναπες μοιαζει να δεκαπλασιαζει την βαρυτητα και να σε κραταει στην γωνια του μικρου δωματιου. Η οθονη εσβησε και το μονο φως πια ειναι ενα κοκκινο λαβα λαμπ πισω απο τη βιβλιοθηκη. Σηκωνεσε. Αργα. Δυσκολα. Σερνεις τα βηματα σου μεχρι το κρεβατι.

Ξαπλωνεις και προσπαθει να καταλαβεις γιατι μελαγχολουσες τις τελευταιες, πολλες, ωρες. Δεν ξερεις καν. Κι ομως αυτο το αισθημα στη κοιλια σου κι αυτο το βαρος στους ομως σου δεν λενε να φυγουν. Κλεινεις τα ματια και ελπιζεις αυριο να μην εχει λιακαδα. Θα σου χαλασει το κατσουφιασμα.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου